© freeimages.com
Rolnik może sprzedawać produkty pochodzące z jego własnych upraw lub hodowli bezpośrednio konsumentowi, ale może je także sprzedawać lokalnym zakładom detalicznym. Taki układ może być niezwykle korzystny dla jego obu stron. Dla rolnika szczególnie ze względu na korzyści finansowe, płynące ze stałej współpracy. Dla zakładu detalicznego ze względu na bezpośrednią możliwość kontroli zaopatrzenia.
Lokalne zakłady detaliczne
Ustawy i rozporządzenia posługują się terminem „zakładu detalicznego”. Warto określić jakie konkretnie podmioty mieszczą się pod tym pojęciem, a zatem jaką konkretnie formę dystrybucji można przyjąć wobec towarów pochodzących z dostawy bezpośredniej od rolnika.
Definicję handlu detalicznego można znaleźć w rozporządzeniu nr 178/2002[1]. Wymienione są tam: terminale dystrybucyjne, działalność cateringowa, stołówki zakładowe, catering instytucjonalny, restauracje i podobne działania związane z usługami żywnościowymi, sklepy, centra dystrybucji w supermarketach i hurtownie. Warunkiem jednak dostawy bezpośredniej do zakładów detalicznych jest to aby zaopatrywały one konsumentów finalnych. Stąd też, wyłączyć można z tej definicji hurtownie i terminale dystrybucyjne, gdyż konsumenci co do zasady nie korzystają z ich usług. Najczęstszą zatem formą działania zakładów detalicznych będą restauracje, sklepy, stoiska w supermarketach.
W dzisiejszych czasach, coraz bardziej upowszechnioną formą prowadzenia handlu detalicznego jest sprzedaż przez internet. Oczywiście należy uznać, że tak długo, jak zaopatruje się konsumentów finalnych, można również zamawiać towary, pochodzące z dostaw bezpośrednich, sprzedaży bezpośredniej czy działalności MLO.
[1] Rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz.U.UE.L z 2002 roku, nr 31, str. 1 z późn. zm.).
Zaloguj się Logowanie