„Jabłka łąckie” zarejestrowane w UE jako Chronione Oznaczenie Geograficzne

„Jabłka łąckie” cechuje wyższa kwasowość oraz rumieniec większy od przeciętnego. Owoce te charakteryzują się również dużą jędrnością miąższu. Specyficzne właściwości organoleptyczne „jabłka łąckie” zawdzięczają dużym różnicom temperatur między dniem a nocą występującym na obszarze ich uprawy.

Renoma „jabłek łąckich” ukształtowała się w oparciu o długoletnią tradycję ich wytwarzania, o czym świadczy fakt, że już w XIII w. z sadów w okolicy Łącka wywożono śliwki i jabłka do Gdańska. Sady łąckie wymieniane są w dokumentach z XVI w., jako ogrody folwarczne i parafialne. W XVII i XVIII w. istniały już na tych terenach duże sady jabłoniowy. Protokoły dworskie z wizytacji przeprowadzonej w 1698 r. informują m.in. o tym, że część chałupników miała obowiązek zbierania owoców i dostarczania ich do dworu w ramach prac pańszczyźnianych.

Rozwojowi sadownictwa łąckiego sprzyjało wiele atutów. Niewątpliwie należą do nich korzystne warunki naturalne i klimatyczne. Już w okresie międzywojennym stwierdzono, że okolice te posiadają swoisty mikroklimat sprzyjający sadownictwu. Obecnie czystość ekologiczna tych okolic oraz brak przemysłu stwarza warunki uzyskiwania naturalnych i zdrowych owoców. Bardzo ważna jest niezwykle wysoka kultura sadownicza rozwijana i doskonalona przez wieki.

Od 1947 r. organizowane jest święto – Dni Kwitnącej Jabłoni. Geneza tego święta wynika z chęci obrony tradycji sadowniczej na terenie Łącka, ponieważ planowano wówczas budowę zapory na rzece Dunajec, co doprowadziłoby do zalania tego miasta. Od tamtej pory corocznie, w maju, odbywa się Święto Kwitnącej Jabłoni i cieszy się niesłabnącą popularnością.